Ayyaş Buda
Hastaydım, aslında hastaydım demek biraz hafif kalır, ölümün omuzlarıma çöktüğü boktan bir komadaydım ve neler olup bittiğine dair en ufak bir fikrim bile yoktu!
Bir haftadır yaşlı şifacı kadının beni iyileştirmek için söylediği korkunç ilahiyi dinlemekle cezalandırılmıştım sanki. Yanakları neredeyse omuzlarına sarkan, bıyıkları bir erkeğinkinden daha gür, mavi gözlerinde anlam veremediğim bir gizem taşıyan yaşlı şifacı kadın, yanına yaklaşılmayacak kadar kötü kokuyordu ve dişsiz ağzının içi Nepal’in batı tarafına oyulmuş Chitwan mağaraları kadar derin ve karanlıktı. Çoğu gece ilahiler dökülen ağzının içinde kaybolan küçük insanların olduğunu düşünmeden edemiyordum. Kulak verenler sessiz gecelerde kadının üzerinden gelen silik haykırışları duyabilirdi. Küçük dağcılar karanlık ve öldüresiye kötü kokan mağaranın içinde bir yerlerde gün ışığını yakalamak için hayatlarıyla oynuyorlardı ve belki de bunu benden başka bilen kimse yoktu!
Baş belası Ferit eğlence düşkünü, sorumsuz, fazla içen ve her yerde bela çıkaran biriydi; onunla seyahate çıkmak patlamaya hazır bir el bombasını donunuzun içine sokup kalabalık bir kulüpte dans etmeye benzerdi! Fakat orada, Burma sınırlarındaki bir köyde sıkışmamızın sebebi bu sefer Ferit değildi; kesinlikle bendim!
Köye gelişimizin ertesi günü kutsal sayılan bataklığının içinde köylülere çaktırmadan pervasızca gezinirken bir anda Ferit’in kollarına düşüvermiştim. Bunu nasıl anlatabilirim bilemiyorum ama bedenimden hızla çıkıp gökyüzünde salınmaya başlamıştım aniden. Bir tüy kadar hafiflemiş beynimin içinde olanlara mantıklı açıklamalar getirmeye çalışıyordum. Rüzgârın her esişinde ya da rengarenk kuşların içimden her geçişlerinde yok olmamak ya da oraya buraya savrulmamak için yoğun çaba harcıyordum ve kendimi kontrol altında tutmayı tam iki günde öğrenebilmiştim.
Köye ilk gelişimizi hatırlıyorum da, öyle bir ilgiyle karşılaşmıştık ki M.J ölmeseydi ve hayranlarına sürpriz yapıp Times meydanına çıkarak bağıra bağıra şarkı söylemeye başlasaydı bile bize karşı gösterilen ilginin yanına yaklaşamazdı buna emin olun!
Gece olduğunda hasır bir sedyeyle köyün ortasına getiriliyor, neredeyse ateşin içine düşecekmiş gibi ona yakın yatırılıyordum ve daha sonra ayine başlanıyordu. Hatta birkaç gün önce ateşe o kadar yakın yatırılmıştım ki eğer bir gün uyanabilirsem yanan saçlarım için epey olay çıkaracağıma kuşkum yoktu. Olay çıkarmak aslında Ferit’in tarzıydı ama bu durumda ben de biraz Feritleşebilirdim!
Deliler gibi dans eden şifacının koca memeleri bir o yana bir bu yana savrulurken küçük dağcılar çığlık atıyor, köy halkı birbirleriyle gayet uyumlu sağa sola sallanıyor ve piç kurusu Ferit hiçbir şey yapmadan sürekli getirilen birayı içiyordu. Benimse oradan oraya sürüklenmek ve Nepali adamların arasında uçuşmaktan başka yapacak bir şeyim yoktu. Her gece yeni bir umutla iyileşeceğim anı bekliyor ama sürekli avucumu yalıyordum!
Köy insanlarının getirdiği sert Nepal birası, karanlık gecenin içinde savrulan ilahiler eşliğinde Ferit’in boğazından iniyor ve ruhunun derinliklerine ulaşıyordu, bunu görebiliyordum. Sorumsuz, sadece kendini düşünen Ferit’in bedenimi orada bırakıp ayrılmamasının tek sebebinin bedava Nepal birası olduğunu düşünmek beni çok ama çok korkutuyordu. Ferit Nepal birasının olduğu kâseyi alıyor ve içine kimseye çaktırmadan kuork otu atıyor, böylece hem daha çok kafa oluyor hem de kötü ev birasının tadını kendince güzelleştiriyordu. Bunu köy halkına göstermeden yapıyordu çünkü getirilen içkiyi beğenmeyip onu değiştirmeye çalışmak büyük kabalık sayılıyordu.
Uyanmadığım 8. gün aynı şeyler tekrarlanırken köy insanlarının her geçen gün Ferit’e biraz daha farklı baktıklarını fark ettim. Sanki ondan çekiniyor, birayı ona uzatırken korkuyorlardı. Yaşlı şifacı bile adama korkarak bakar olmuştu ama nedense bunu Ferit bir türlü fark edemiyordu.
Yaşlı şifacı çıplak bedenime çamur sürüyor, orama burama boncuklar takıyor ve deli gibi ilahiler haykırıyor ama Ferit kendi kendine Sweet Home Alabama şarkısını mırıldanmaktan başka bir şey yapmıyordu. İğrenç Fransız aksanıyla mırıldanıyor ve duyabilen her kulağa acı veriyordu. Fransa’da doğup büyümesi onun sorunu değildi ama şarkı söyleyemiyorsa söylememeliydi. Bedenime tekrar kavuşabilirsem Ferit’i saatlerce yumruklayacağıma emindim, onu dövecek ve bataklığın içine gömecektim!
Gece çöktüğünde Ferit kafayı çoktan bulmuş, yanında oturan insanlar ondan uzaklaşmış ve şifacı kadının korku dolu bakışları Ferit’in üzerinde dolanmaya başlamıştı. Havada süzülürken bir şeylerin ters gittiğini fark ediyordum. Sonumuzun, ismini daha önce hiç duymadığımız bu kasabada geleceğine emindim artık.
Yaşlı şifacı kadın uzun süren sessizliğini bozup sonunda konuştu.
“Kimsin sen yabancı?”
Ferit elinde tuttuğu kâseye baktı. Bira dolu kâsede kendi suratına gülümseyerek baktığını görebiliyordum. Her şeye rağmen nasıl da içten gülümsüyordu piç kurusu!
“Ben Ayyaş Buda’yım,” dedi birden ve gülmeye başladı. Havada rahatsızca süzülürken köy insanlarının ve yaşlı kaçık büyücü kadının Ferit’in üzerine atlayacağını ve onu parçalara ayıracağını düşünürken bir anda hepsi yerlerinden kalktı ve korka korka geri çekilmeye, Ferit’ten uzaklaşmaya başladılar. Adamın kafası o kadar iyiydi ki, olanların farkına bile varmamıştı ve gülmeye devam ediyordu.
“Sen… sen… gerçekten…” dedi kadın kekeleyerek.
“Buda bizi cezalandıracak,” diye haykırdı kalabalıktan biri. “Yeniden dünyaya gelmiş,” dedi bir diğeri. Çamurla ve renkli boncuklarla kaplı olan bedenim korkak köylülerin ve aptal Ferit’in arasında anlamsızca uzanıyordu o sıra!
“Ferit birayla dolu kâseyi bir dikişte bitirdi ve yenisini almak istemiş gibi onu havaya kaldırdı. Ayyaş bir Buda’dan çok kendinden geçmiş zavallı bir kral gibiydi ve kölelerinin ona taze bira getirmesini bekliyordu. Köylülerden biri korkarak yanına geldi ve kâseyi alıp kayıplara karıştı. Yaşlı şifacı yavaşça bizimkinin yanına yaklaştı.
“Sen gerçekten yüce Buda mısın?” diye sordu sesi heyecandan ve korkudan titreyerek. Ferit, kadının mavi okyanusları andıran gözlerinde kayboldu bir süre. Sarhoş olmuştu ve uyumak üzereydi.
“Bunu daha yeni mi anladın?” diye sordu kadına. Kadın korkudan titredi, elindeki tüylü sopayı bırakıverdi ve Ferit’in ayaklarına kapandı. Ona hayatlarını bağışlaması için yalvarıyor, yaptıklarının bir daha tekrarlanmayacağını haykırıyordu. Ferit gerçekleşen saçma olaylar yüzünden biraz olsun ayılabildi ve bu kesinlikle hoşuna gitmemişti.
“Sen neden bahsediyorsun be kadın?” diye bağırdı ayaklarını okşayan kadına. O sırada birası geldi ve siniri hatırı sayılır derecede azaldı. Dolu kâseyi ağzına dayadı ve kana kana içmeye başladı.
“Bir daha insan yemek yok,” dedi kadın. Ferit bunu duyar duymaz ağzındaki birayı dışarı püskürttü ve korkuyla ağaya kalktı. Ben ise bir elma kadar ağırdım artık. Yavaş yavaş alçaldım ve yere konuverdim. Deli köylülerin arasında özel bir günde yenmek için ayrılmış, uzuvlarıma takılmış rengarenk boncuklarla dolu bedenime bakıyordum. Şekerle kaplı bir yılbaşı ağacı gibiydim, noel babanın midesine oturacak az pişmiş bir hindiydim!
“İnsan yemek mi?” diye mırıldandı kendi kendine ayakta durmakta zorlanırken. Sonra bir anda gözleri parladı. Bu bakışı iyi biliyordum. Geri zekalılığın bakışıydı bu.
“Elinizde varsa ben de tadına bakabilir miyim?” diye sordu sonra aptalca. Ferit hep yeniliklere açık biri olmuştu ama durum söz konusu olduğunda mantıklı kararlar alabilen biri olduğunu söylemek pek de mümkün değildi.
Bu soru beni çileden çıkardığı kadar köylüleri ve şifacı kadını da şaşırtmıştı. Ben o sıra zikzaklar çizen Ferit’e yumruk atıyor, ağzıma gelen küfürleri haykırıyordum. Ama ne ona zarar verebiliyordum ne de sesim herhangi biri tarafından duyuluyordu. Dünyadaki en çaresiz ve şanssız insan olduğumu düşündüm ve o an ağırlığım iri bir karpuz kadar olmuştu!
“Efendi Buda bizimle alay ediyor,” dedi şifacı ağlayarak. Neyse ki birilerinin aklı yerindeydi yoksa tütsülerle ve çamurla servise gönderilecektim. Penisime takılan morlu yeşilli boncuklarla midelerde gezinecektim. Ağızlara layık bir Nepal yemeği; hafif ateşte közlenmiş gerzek turist!
Ferit tam kadına karşı çıkacak ve insan etinin tadını gerçekten merak ettiğini söyleyecekken kadın tekrar konuşmaya başladı ve o konuşurken köylüler Ferit’in önünde yerlere kadar eğilmişlerdi. Bu sahne kesinlikle hayatımda gördüğüm en saçma anlardan biriydi. İşe yaramaz, alkolik ve kendini bilmez Ferit bir anda tanrı oluvermişti!
“Sizi her gün zehirlemeye çalıştık ama bir gün bile etkilenmediniz efendi Buda. Bu zehir çok güçlüdür. Dostunuz ilk gün içtiği bira sayesinde derin bir uykuya daldı. Biz de onu… o… uykudayken… taze taze yiyebilecektik.”
Ağırlığım metrelerce uzanan bir tır, bulutlara uzanan bir gökdelen gibiydi!
“Siz etkilenmediniz. Bunu ancak yüce bir ruh yapabilir ve siz bize Ayyaş Buda olduğunuzu söylediniz. Siz efendi Buda, bizi affedebilecek misiniz? Yaptıklarımız için bizi cezalandırın ama yeter ki bizi affedin efendim.”
Buda rolüne kendini kaptırmış Ferit olanlara anlam vermeye çalışmadan karakterine bürünmeyi seçti. Yerde ona secdeye varan kalabalığın arasında bir süre sessizce dolandı ve sonra yaşlı, pis kokan şifacının başına elini koydu.
“Öncelikle bana biraz daha bira getirin, ben de cezanızı düşünmeye başlayım evlatlarım, benim zavallı insancıklarım.” Ferit’in üzerine atlıyor ama onu tutamıyordum. Suratına, taşaklarına yumruklarımı sallıyor ama havanın içinde yok oluyordum.
“Unutmadan, dostumu iyileştirmeyecek misin?” diye sordu sonunda.
Yaşlı kaçık şifacı hemen ayağa fırladı ve Ferit’in kirli ayaklarını öpmeye başladı. O sırada bira geldi ve adam her zamanki gibi kalabalığa arkasını dönüp kuork otunu biranın içine boşalttı. İşte tam o anda beynimden vurulmuşa döndüm. Hafızam beynime tokatlar atıyordu. Kuork otu güçlü bir zehir çözücüydü ve aynı zamanda iyi bir tatlandırıcıydı. Bu otu veren dostumuz Pachupati otun yararları hakkında adeta bir konferans vermişti bize birkaç hafta önce.
Neyse ki Ferit’in otu kullandığını kimse görmedi ve piç kurusu sağa sola sallanırken birasını içmeye devam etti. Yaşlı kadın pis elini ağzıma soktu ve dilimi dışarıya çıkarttı. Her ne kadar bedenimde olmasam da kusma hissi vücuduma doldu ve ağırlığımı iki katına çıkarttı. Dilime bir şeyler sürmeye başladı. Her şey kararmadan önce Ferit’in bir köylüye ayaklarını yıkaması için bağırdığını duymuştum.
Kendime geldim ve zor da olsa ayağa kalktım, artık ağırlığım koca bir dünya kadardı. Önümde eğilen insanların arasından yalpalayarak Ferit’e yaklaştım. Rengarenk vücudum adeta ışık saçıyordu. Beyaz kıçıma çizilen resimler insanların sanattan soğumasına yol açabilirdi. Ferit kollarını açıp beni kucaklamak için yaklaşırken kalan son gücümle ona öyle bir yumruk attım ki ikimiz de farklı yönlere savruluverdik.
Ferit Ayyaş Buda’ysa eğer, ben de onu yumruklayan adamdım! Ben, Buda’nın dişlerini döken ışıltılı servis tabağıydım!
